'Achtervolgers' afleiden, coupletten van 'n Potje Met Vet, uit de auto getild worden en je slapend houden, autorijden was een avontuur! De beslissing waaraan de Zilvervloot besteed zou worden, was gauw gemaakt: autorijlessen.

Terwijl medestudenten heen en weer naar Curaçao vlogen voor het behalen van 't roze papiertje, boekte ik lessen bij J&B Bakker in stad. De eerste les in de rode Opel Kadett E verliep als een trein: slechts sturen was mijn aandeel, wat 'n makkie. Progressie in volgende lessen was niet in een lineaire grafiek uit te tekenen; wat vier keer goed ging, ging de vijfde keer fout en omgekeerd. En waar de rijinstructeur het heden ten dage zou moeten bezuren met een cursus leerling-op-z'n- gemak-stellen, moesten we nu volhouden met beleefd lachen en vele 'o, sorry, ik wist niet dat ik daar bijna tegenaan zat.' Zenuwen voor elke les gierden via pook, koppeling en gaspedaal subiet door heel het lijf terug. Pleegzuster bloedwijn drinken, was het devies van een ervaren nervositeit-verslaand familielid. De op het etiket vermelde '... heilzame energiegevende werking...' zou zeker aanslaan. Na elke rijles was ik gesloopt, maar toch ook relaxt, vreemd genoeg.

Ondertussen waren er ook theorielessen, lees: dia-avonden, te volgen bij de rijschool. Het CBR-boek met opgaven en plaatjes, was uitgebreid en met heldere afbeeldingen op groot scherm weergegeven. Na beantwoording van zo'n stuk of twintig vragen volgde uitleg. De smeuïg gebrachte vragen, vooral bij dia's waarvan het de bedoeling was aan te geven wie er voorrang had, ("U nadert deze onverharde weg, links komt prins Bernhard, de man in oranje regenjas, moet u hem voorrang verlenen?" Of: "Uw schoonmoeder komt hier van rechts, u hebt pas nog ruzie met haar gehad, moet u haar voorrang geven?") komen soms als verloren oorwurmen voorbij, maar ook het steevast beëindigen van de les met de slagingsstatistiek: "Deze week zijn er vier kandidaten geslaagd, én een Turk."

De lessen in de Opel Kadett E gingen ongeremd door, ook in de winter met sneeuw en ijs. 'Waarom reed de auto niet achteruit, het was toch glad genoeg?!' De Opel werd echter met voetwerk van de instructeur en een 'Heb je die lantaarnpaal wel gezien?' tegengehouden. Stilstaan voor stoplichten zorgde voor zitvlakangstzweet, in gedachten de handelingen vast uitvoerend die zouden moeten volgen wanneer het groen was. De afkorting SRV kreeg een nieuwe betekenis die niets meer met het melkflessenrekje van doen had: Spiegels, Richting, Voorsorteren! Vaak was het loeistil in de auto, behalve wanneer het stuur overgenomen werd door 'n echte Groningse. Na een les of veertig ging zowaar de examenaanvraag de deur uit, was de bodem van de vloot zichtbaar en zat een fles bloedwijn er niet meer in.

Ontnuchterende opmerkingen van 'dan doe je het toch gewoon nog een keer?!' hadden geen effect. Bezeten van autorijden (in twee nachtelijke dromen voorafgaand aan 't examen, figureerde ik als zelfverzekerde coureur, wees de teller 120 aan en was elke verrichting een peulenschil), toog ik om 10 uur op vrijdagochtend naar Protonstraat 16. De examinator, flinke snor en bruin colbert, was een geruststellend figuur van weinig woorden. Starten en wegrijden ging wonder boven wonder hort-en-stootloos. Het meedelen een rijbewijs nodig te hebben voor de toekomstige overzeese stage zou misschien wel zijn doel bereiken. De bijzondere verrichting, achteruit inparkeren ergens in Laan Corpus den Hoorn, werd echter, tijdens het indraaien, afgesneden met 'Ja, ga maar weer de weg op.' Bij terugkomst op het examenverzamelpunt overviel mij dan ook de grootst mogelijke opluchting: 'dit hadden we dan ook maar weer gehad...'

Maar met twee zessen en een zeven was ik geslaagd en mocht ik er trots op wezen de laatste leerling te zijn die afreed in deze rode Opel Kadett E, dat vonden mijn instructeur en zijn moeder tenminste. In de wolken sprong ik letterlijk het gebouw uit, bijna onder een auto. Het was vrijdag 28 april 1989, schitterend weer en voor mij op de weg lagen nog heel wat autoavonturen.