Af en toe kom je er nog wel eens iemand in tegen, maar eind jaren tachtig, begin jaren negentig kon je je niet in het uitgangsleven van Groningen vertonen als je niet gehuld was in een leren jas. Bij voorkeur bruin, want met een zwarte deed je al knap apart - tenzij deze de allure had van Marlon Brando's outfit in The Wild One. Mannen waren we, maar aardige mannen, die in hoge mate allemaal op elkaar leken met onze stoere jassen, die alleen uitgedaan werden als de temperatuur in de kroeg te hoog werd. "He can't be a man 'cause he doesn't smoke", zong Jagger al, "the same cigarettes as me".

Het vreemde was dat die jassen met hun grote gespen en leren banden in een jaar tijd geheel uit het straat- en kroegbeeld verdwenen. Was hier sprake van stilzwijgende afspraak tussen vrouwen om tegelijkertijd met klem uit te leggen dat zo'n jas toch écht niet meer kon? Leren jassen zijn sindsdien nooit meer in groten getale teruggekeerd.

En hoe is het vergaan met de rock-'n'-rollers - hij greaser met biker jack, zij met krul in het haar en roze hoepelrock - en de punkers met hun provocatieve uitbundigheid van hanenkammen in alle denkbare kleuren van de regenboog, veiligheidsspelden, kettingen, hangslotjes, anarchismesymbool en niet te vergeten de legerkistjes? De Gothics, nog zo groep, waarbij het oog toch vooral viel op de vrouwelijke variant. Black as black can be. Jurken en korsetten, sluiers, naar achter gekamd haar, eyeliner, gelakte vingernagels, netkousen en stijlen geleend uit de elizabethaanse en victoriaanse tijd.

Ach ja, dresscodes. Ach ja, vroeger, kom daar tegenwoordig nog maar eens om. Herestraat Helemaal is verworden tot een schier eindeloze rij wandelende reclamezuilen G-Star Raw, Nike, Levi's of Tommy Hilfinger. Onbetaald, sterker nog: je betaalt flink om voor merk-sukkel te lopen. De schaarse liefhebber van punk- of gothic-kleding verwijs ik bij deze naar websites als carnavalsland.nl of feestkelding365.nl

Linksom of rechtsom, dit begint op polemiek te lijken en dat is juist niet wat mij voor ogen staat. Het is ook helemaal niet waar ik naar toe wil. Ik wil naar Status Quo, de ons allen bekende band met als opperhoofden Francis Rossi en wijlen Rick Parfitt - kapotgegaan aan de drank. Muziek recht-uit-het-hart, met een ruggengraat van drie akkoorden. De groep doet al decennialang zijn naam eer aan en rampestampt eendachtig de heilige drie-eenheid seks & drugs & rock-'n-roll.

Ik stond als beginnend tiener in een heerlijk zomerzonnetje de immense deuren van de boerderij van mijn oom te schilderen toen plotseling Roll Over Lay Down op mijn transistortje schalde. Ze hadden dat jaar al een hit gehad met Down Down, maar dat was me even ontgaan. Zo gaat dat nu eenmaal als beginnend tiener als je in accelererend tempo de popmuziek ontdekt. Hoe dan ook, ik was gelijk verkocht en die liefde is nooit meer overgegaan. Dat is met name veel plattelanders overkomen, al was You're In The Army Now natuurlijk een vreemdgang die de liefde lelijk op de proef stelde.

Verbazingwekkend genoeg duurde het ruim vijfentwintig jaar voordat ik de mannen live zag. Een bezoekende vriend vertelde dat hij diezelfde avond naar ze in de Martiniplaza ging en na al die jaren van verzaken moest ik daar natuurlijk bij zijn. Uitverkocht echter, dan maar zien of de zwarte markt uitkomst bood. Voordat ik die handelaren aansprak hoorde ik een groepje uitgelaten Sallanders, Achterhoekers of Tukkers duidelijk maken dat zij een kaartje over hadden. Ik erop af, maar spottende blikken waren mijn deel. Ogen vol walging waren gericht op mijn colbertje en het groepsverdict liet niets aan duidelijkheid over: "Ie kriegt dat kaortje nich, want ie hebt gen spiekerjack an."

Uiteindelijk vond ik minder kritische zwarthandelaren en bemachtigde een kaartje voor de normale toegangsprijs. Eenmaal binnen werd ik begroet door een zee van blauwe jacks, die golvend op en neer ging in een deinend concert van drie uur. Alles volgens verwachting, de groep doet na al die jaren zijn naam nog steeds geheel eer aan.