Samen met vriend Bert op weg naar Den Haag om in het Zuiderpark aldaar Polo de Haas' en Kees Wieringa's weergave van Simeon ten Holt's 'Canto Ostinato' te luistervaren. Op weg naar het openluchttheater in het park langs allerhande barbecue-gezelligheid, spelende kinderen, in het gras zittende mensen, plezier ende jolijt. Eenmaal in het theater, niet helemaal gevuld, een zitplek gevonden en rondkijkend en -luisterend; het verkeer, de vogeltjes, stemmen.

De muziek begon, voornoemde geluiden stoorden niet, integendeel, wat een geluid- en muziekschoonheid! Het publiek was stil, luisterde, velen met gesloten ogen.

Gedachten zweefden weg in niets, innerlijk gevoel werd de muziek, vond onderdak in de muziek. Zitten werd: er niet zijn, maar toch helemaal aanwezig, opgenomen in wat klonk, meegevoerd naar waar niets klinkt, een reis van jewelste! Met de muziek als reisleider, reisgenoot en reisbestemming. We keken elkaar aan, glimlachten met de gezichtsuitdrukking van: 'Wat mooi!!!'. De muziek ging door, geluiden werden muziek, muziek werd geluiden, alles klonk binnen en buiten. En toen hield het op...

Samen, andermaal met vriend Bert, die ook fotograaf was bij de Drentsche en Asser Courant, naar een optreden van Van Morrison & The Chieftains in de Evenementenhal, in Stad. Bert zou die avond ook foto's maken, ik had hem verteld van wat ik gelezen had: dat Van Morrison ooit, toen hij een fotograaf flitsend zag, van het podium was gebeend. Bert lachte, hij had er zin in.

Het concert swingde dat het een lieve lust was, de band + Van vermaakten zich prima, er werd gelachen en gedold. Bert en ik stonden boven en Bert zei dat hij naar beneden ging, want daar zou hij mooiere platen kunnen schieten. Met enige huiver keek in hem na en ontwaarde hem later beneden tussen het publiek, vooraan. Ik wist dat hij het liefst zonder flits werkte, dat was een geruststelling!

Na afloop van het concert weer terug heen Assen, waar Bert in de doka van de krant de foto's ging ontwikkelen en afdrukken, ik luisterde ondertussen naar de politieradio, die onafgebroken aanstond in het redactielokaal. Bert kwam weer uit de doka met de foto's waarop een breeduit lachende Van Morrison, unieke foto's, dat kon ik hem wel vertellen. Hij lachte.