Het Kinderboekenweekgeschenk 1966 is een aandoenlijk en gezocht dingetje onder verzamelaars. In een lucifersdoosje zit het: het Zweedse zwaluwmodelletje. Er zit een loepje bij dat ook in het doosje past. Dat dient om het ultrakleine lettertje te kunnen lezen van het ieniemieniesprookjesboek in het doosje - 1 bij 2 cm ongeveer. 

Dit doosje nu. Ik had het bij me, om te verkopen. De handel was helaas zo dood als een pier. De 'Grandioze Kerstmarkt' trok veel vrolijke, relaxte mensen. Die kochten een ballondier voor hun kind, een bloemetjeshemd of een veganistische gehaktbal. Geen publiek voor mijn antiquarische boeken. Bovendien, elk gesprek over de herkomst van mijn mooie vondsten werd in decibellen gesmoord. De kerstmarkthipsterbandjes vonden zichzelf heel goed. Ze speelden dus knetterhard. 

Maar goed, ik wou het hebben over het doosje van de Kinderboekenweek 1966. Ik begon juist in misantropie te vervallen toen er een duur gekleed Chinees meisje aan de kraam kwam. Zo heet dat: aan de kraam. Ze raakte met grote eerbied het KBW-doosje aan. Ze droeg subtiel gebreide vingerhandschoentjes. De allure en de motoriek van een topmodel. Haar vriendje fotografeerde haar vinger op het doosje, in diverse poses. Ik opende het voor haar. Behalve het loepje bevatte het een knopspeld met een geel kopje. What is that needle for, vroeg ze. Ik weet het niet, zei ik naar waarheid, maar ik suppose, zei ik, dat die speld diende als bladwijzertje. Ze kirde verheugd. Ja: een verklaring! Ik toonde het ultrakleine sprookjesboekje. Ze was platgeslagen, de Chinese. D'r verkering ging door met zijn fotoshoot. Toen ik vertelde wat het doosje kostte, keek ze heel droevig.  Het was kennelijk niet haalbaar. Ze liet nu haar liefhebbersoog vallen op een prentje van het Heilig Hart, uit een paaps missaaltje. Ik moest denken aan de reformatorische schrijfster Franca Treur die op de radio zei dat je in haar kringen nog beter met Turkse verkering aan kunt komen dan met een paap.  

Als je dit plaatje zo mooi vindt, mag je het hebben, zei ik. Het bibliofiele Chinese meisje kreeg tranen in haar ogen. Ze overwoog ernstig om me te omhelzen, zag ik. Ze nam positie in maar het ging toch niet door. Ze was er ook echt te classy voor. 'Merry, merry, o so merry Christmas to you,' zei ze, de enige ware bibliofiel op de Amsterdamse Kerstmarkt. Ze maakte mijn dag goed. Hoe ze het boekje vastpakte, dat deed het vermoedelijk. Zo doet alleen een ware boekenliefhebber het. Een genot om te zien, altijd weer.