Hilda heette ze, of Hilma, en ze kwam vanuit Schoevers de afdeling publiciteit van de Stadsschouwburg versterken. Eind jaren tachtig. De proefperiode van Hilda viel samen met een ingrijpende technische innovatie op de afdeling: de komst van de fax. Een joekel van een apparaat. Je kon met veel lawaai inbellen op je modem, soms waren fax- en telefoonnummer hetzelfde en hoorde je de ontvanger door de fax 'hallo' roepen, soms werd je zelf gebeld door een fax. Gedoe, met glibberig thermisch papier, dat na een maand al bijna onleesbaar was. Maar langzaam kregen we het ding onder de knie.

Ik vroeg Hilda een fax te sturen aan Stadsschouwburg Utrecht. Een kwartiertje later werd ik gebeld. Ze hadden de fax inmiddels tien keer ontvangen in Utrecht en de boodschap begrepen, dank u. Toen ik poolshoogte ging nemen in Hilda's kantoortje zag ik hoe ze het A4'tje voor de elfde keer in de machine schoof. Ik keek haar vragend aan. "Ik snap het ook niet", zei Hilda, "hij komt er steeds weer uit."