Ik wist niet van het bestaan van deze foto. Ik herinnerde me niet dat iemand ons stond te fotograferen in 1981 tijdens de rellen in de Gelkingestraat in het hart van Groningen, naar aanleiding van de ontruiming van het gekraakte Perry Sport-gebouw aan de Herestraat. De ME was 's ochtends nog teruggedrongen door de krakers onder leiding van de onlangs overleden Couscous, maar later op de dag verzamelde zich een extra grote politiemacht op de Grote Markt. Er waren inmiddels veel meer ME-agenten opgetrommeld. Ondertussen probeerden wij jongeren de ME te beletten om via de Gelkingestraat naar de achterkant van het Perry Sport-gebouw te komen, waarop de politie de bereden politie opriep om te komen assisteren in het verwijderen van ons relschoppers. De politie te paard zou daar overigens alleen in slagen door ook traangas in te zetten. En ja, ook het Perry Sport-gebouw werd uiteindelijk ontruimd en diverse krakers belandden die avond in de cel.

Zoals gezegd wist ik niets van deze foto. Die bleek in het bezit te zijn van Dolf Ramakers, een oude Veraan, die terminaal ziek was en er via een vriendin van mij voor zorgde dat ik de foto te zien kreeg. Ik geloof dat ik naar geen enkele foto zo vaak heb gekeken als naar deze. Ik was op dat moment een onbeduidend mannetje in Vera. Een van de zeefdrukkers. Meer niet. Maar om me heen - ik ben dat brede mannetje in de donkerbruine jas en met de beige broek aan, bijna in het midden van de foto - waren allemaal belangrijke Veranen, die ook met mij een levendige muur vormden tegen het gezag.

Ik zie de Veranen om me heen en ik weet nog altijd heel goed wie wie is. Helemaal links staat een jongen, met wiens vriendin ik later ook iets zou krijgen. Hij was zeer teleurgesteld in mij, maar een klap voor de bek heeft hij me nooit gegeven, terwijl ik dat wel had verdiend. Daarnaast staat Harry Endema. Hij was toen al een eeuwige student en een grage blower, die we in Vera Harry Bult noemden. Hij was ook een geweldige schaker en een goede barwacht. Op de een of andere manier ziet Harry er nu nog steeds zo uit. Naast Harry staat Tim. Een klein, zwartharig mannetje. Een erg mooi mannetje ook. Hij was razend populair bij de meiden. Samen met Tim speelden Rob en ik in onze eerste band: Barfuss zur Hölle. Tim speelde daarin de basgitaar. Maar hij was vooral een babe magnet. We kregen veel aandacht van de meiden. Tim dan. Gelukkig hadden Rob en ik elkaar (om mee te praten, hoor). Tim was ook een stripfanaat, net zoals ik. Op een dag gingen we naar stripwinkel Modern Papier aan de Pelsterstraat met een zak vol wiet. Die was voor de tekenaar Gilbert Sheldon van de Amerikaanse stripserie The Freak Brothers die daar op dat moment was. Voor ons was Sheldon een held, maar wij waren zowat de enige fans daar. Gelukkig was hij heel erg blij met de wiet. De wiet, ja, dat ging via Tim, want die was ook assistent van de huisdealer van Vera.

Direct boven Tim stond Gerald: een boerenzoon uit de Noordoostpolder die al echte verkering had, met de jongste van de twee mooie Post-meisjes. Later belandde Gerald op de mestbank, raakte tijdens het carnaval in Rio de Janeiro verliefd op een mooie vrouw die later een transseksueel bleek te zijn, werd uiteindelijk ICT'er in Nederland en is inmiddels al tientallen jaren samen met Tims toenmalige vriendin (die mij om de een of andere reden ooit eens in de neus heeft gebeten). De lange Stefan - direct naast Tim - was de huisdealer van Vera. Hij kreeg met veel vage figuren uit de onderwereld te maken, maar wist zich daar altijd prima in te handhaven. Op den duur keerde hij terug naar Amsterdam, waar hij een klusjesman werd. Tijdens een ijzelmorgen gleed zijn busje van het talud af en zo kwam Stefan op veel te jonge leeftijd om het leven.

Klaasjes staat tussen Stefan en mij in. Hij zou later korter haar dragen en mij ook eens het leven redden toen mijn microfoon tijdens een optreden in Italië ineens onder stroom kwam te staan. Hij was de beste technicus die wij ons konden voorstellen en hij deed dat allemaal in Vera, waar hij het geluid van alle bands perfect wist te krijgen. Later zou hij op cruiseschepen werken, ondermeer met het duo Saskia en Serge, volgens Klaasjes de meest professionele artiesten ooit. Wat we ook vaak deden: we gingen naar de City bioscoop. Klaasjes had een broertje dood aan cultureel verantwoorde films. Zo zag ik met hem onder meer de eerste 'Rambo'. Geweldig vonden we die film.

Ook lang, maar nu direct boven mij, is Koos. Mijn oudste vriend - al sinds mijn twaalfde - met wie ik op school zat, die me bijles scheikunde gaf tijdens de lessen scheikunde, met wie ik voor het eerst blowde, bij wie ik op de vloer overnachtte als het weer eens te koud was op mijn boot (ik woonde op een plezierjacht bij de Maagdenbrug), met wie ik door Europa had gelift op mijn zeventiende, met wie ik naar de kermis ging op de Grote Markt, met wie ik ging biljarten op zondagavond bij Benny's, aan het Schuitendiep, als we dezelfde bus terug naar Groningen namen (wat we altijd deden zonder het zo af te spreken). Het plukje haar, net naast Koos, recht boven mij, is van Rob: al ruim veertig jaar mijn beste vriend. De Han in mijn boeken, dat is grotendeels Rob. Ook Han zelf natuurlijk, maar vooral Rob. Het donkerbruine pagekapsel direct naast mij, dat is van George, de baas van onze band, de Koos uit 'Doem Dada'. Mijn grote broer, degene die wist hoe hij het vuur in mij moest aansteken. Ik hou nog altijd van hem, ook al is het inmiddels bijna 38 jaar geleden dat hij van een flat in Vinkhuizen is gesprongen en ik mijn leven sindsdien zonder hem moet leiden.

Ik kijk naar de foto en ik zie ons daar zo staan. Een paar van ons zijn er niet meer, een enkele van ons wil niet eens meer gevonden worden, maar dít waren wij. En ik was daar deel van. Nog niet op dat moment. Die klootzakken van een Veranen duwden mij maar naar voren die middag, waar de gevreesde steigerende paarden van de politie stonden.

Het gebeurt niet vaak dat ik zoiets zie, maar dit is een foto van een dag waarop mijn leven voorgoed zou veranderen. Op het moment zelf wist ik dat nog niet, was ik gewoon het zoveelste studentje in de stad. Maar nog diezelfde dag zou alles voor mij veranderen.

Ik zou Bill van Vera worden.