'Obama is having his birthday party here', vertelt een voorbijganger ongevraagd. 'Right here at the Steakhouse.' Ik kijk om me heen en zie ineens overal cameramensen en nieuwspresentatoren. Hoe kon dat me nou ontgaan zijn? Een onsamenhangende groep locals en toeristen verzamelt zich voor de trap van het State House, een modern kantoorgebouw in downtown Boston. In de perkjes op het bordes staan verkiezingsborden met 'Obama for president'. En bovenaan de trap staan een paar onvervalste men in black. In het publiek gonst het; 'He is coming out!' Dat wil ik niet missen!

In 1995 heb ik Clinton al eens bijna aangeraakt. De toenmalige president was in Rotterdam voor de viering van 50 jaar Marshallplan. Alle in Nederland wonende Amerikanen waren uitgenodigd. Zo ook toenmalig echtgenoot Kris. Gratis haring en jenever, daar zegt een expat geen no tegen. Dat hebben ze van de Hollanders afgekeken. De festiviteiten vonden plaats bij hotel New York, ooit het bolwerk van de Holland-Amerika Lijn. Tot onze verbazing liepen we er Dana en Marijke tegen het lijf. Kris en Dana woonden bij elkaar om de hoek in de Indische buurt, maar elk dacht van de ander dat hij een Surinamer was, of een Antilliaan. Haring en jenever bleken een voedingsbodem voor een levenslange vriendschap.

Clinton sprak charismatisch en of je wilde of niet, je was starstruck. Je wilt zo iemand geen bovenmenselijke eigenschappen toedichten, maar oog in oog met de machtigste man ter wereld krimpt je persoonlijkheid als vanzelf. De president liep op enkele meters afstand langs ons heen. Het was dat hij werd afgeschermd door een cordon van bodyguards, anders had ik de verleiding niet kunnen weerstaan hem aan te raken. Ik begreep Monica wel, de man genereerde feromonen of het Cupido's pijlen waren.

Rond de tijd van het Lewinsky-schandaal gaven Kris en ik een paasfeest. Voor de uitnodiging tekende ik een cartoon met daarop Clinton in boxershort met Stars and Stripes-print. Zijn bontgekleurde ballen bungelden buiten de boxer en voor zijn open gulp hield hij een vrijheidsbeeld. Vóór hem geknield zat Monica Lewinsky met een penseel in haar mond zoals je een roos tussen je tanden houdt. In Clintons tekstballonnetje stond: `All she did, was mouthpaint my easter eggs...'

Ook de fysieke nabijheid van Obama windt me op en ik posteer me onopvallend in de menigte. Zo leer ik dat Obama een fundraiser houdt in het State House waar hij zijn 47ste verjaardag viert. In intieme kring met slechts 825 genodigden, die uiteraard moeten betalen voor zijn partijtje. Prijzen variëren van duizend tot vijftienduizend dollar, maar voor dat laatste bedrag mag je bij hem aan tafel en op de foto met de Birthday Boy. Op de vraag wat hij voor zijn verjaardag wilde, schijnt hij gezegd te hebben: 'Indiana, Colorado and Virginia.'

Een wat gezette Hillary-lookalike houdt theatraal een fluorescerend geel bord omhoog met 'Selected, not elected' erop. Met een sticker op haar borst stelt ze zich voor als Puma. Ze is tegen Obama en hoopt dat hij ontmaskerd wordt, zodat Hillary back in the race is. Tegen onmiskenbare Obamafans sist ze: 'shame' in hun gezicht. Dit wordt haar niet door iedereen in dank afgenomen. Een nichterig (of mag dat niet meer?) olijke Indiër jut de menigte op om in koor 'Obama Obama' te roepen. Puma wordt boos en bij de korte schermutseling die volgt, sneuvelt haar bord. Even later staat de Indiër met zijn eigen kartonnen bord naast haar. 'Idiot' staat erop met een pijl richting Puma. Doorgestoken kaart?

De lijfwachten zijn naar binnen, de cameramensen weg. Het gonst dat Obama is vertrokken. Dan vervolg ik mijn weg ook maar. Bij metrostop Haymarket hoor ik loeiende sirenes. Vijf politiemotoren gevolgd door geblindeerde zwarte SUV's scheuren de bocht om. In een van de wagens zit een donkere man achter een open raampje. Hij knipoogt naar me. Did I, Tjitske Antje Willemina Zuiderbaan, just see Mister Barack Obama wink at me?