Omdat ik niet beschik over eigen vervoer, pleeg ik mij per trein van mijn station naar Groningen te verplaatsen en vice versa. In die lokale treinen bevindt zich een stiltecoupé, als zodanig duidelijk aangegeven. In de nieuwste uitvoering van die treinen is de coupé met een deur afgesloten, in tegenstelling tot de vorige waar een open uitsparing toegang tot de coupé gaf.

Reizen in de stiltecoupé is geen absolute garantie voor een stille reis. Nog afgezien van de luide aankondigingen van het volgende station, zijn er reizigers die of onoplettend zijn of het Nederlands niet machtig en dus ongegeneerd aan een meestal luidruchtig telefoongesprek beginnen. Een bron van ergernis. Maar over het algemeen zijn de meesten van de stilteverbrekers wel stil te krijgen door hen op de duidelijke opschriften op de ramen te wijzen.

Onlangs zat ik in een bijna volle stiltecoupé. Schuin tegenover mij zat een man een dik boek te raadplegen, dat een bijbel bleek te zijn. Hij keek in mijn richting en sprak: "Mag ik u over het woord Gods vertellen?" "Nou nee," riposteerde ik, "want u zit in een gedeelte van de trein, waar u dient te zwijgen." "Maar Gods woord mag altijd gehoord worden," ging hij verder. "Volgens mij mag God hier niks vertellen," zei ik. Ik vond de woordspeling wel leuk. "Ach zeikerd, hou je bek," zei een minder diplomatiek georiënteerde medereiziger. Maar de evangelist ging onverdroten verder, waardoor er een groot rumoer ontstond in de stiltecoupé, omdat ook de andere passagiers zich ermee gingen bemoeien en er zelfs een handgemeen dreigde.

Ik ben de coupé uitgelopen en heb een plaats gevonden in het 'sprekend' deel van de trein, alwaar een vredige rust heerste, omdat de medereizigers allemaal over hun mobieltje gebogen zaten. En niks zeiden.