Het was in die tijd (midden jaren zeventig) van gonzen, bonzen, fronsen in hart, hoofd en ziel; het/mijn LevensPad dat in beeld gleed. Allerlei boeken en probeersels waren de revue gepasseerd, in mijn leven doken de boeken van Bhagwan (later Osho) op en ik kon op zo ongeveer alles "Ja" zeggen; "Ja" vanuit her-kenning, "Ja" vanuit...uh..."Ja".

Vriend Kees, met wie ik 's ochtends al vaak een Bhagwan-meditatie (Dynamic) deed had besloten naar Poona, India, te gaan waar de ashram van Bhagwan was en waar je sanyassin kon worden: nieuwe naam en mala (kralenketting met portretje van Bhagwan eraan) waren de ingrediënten daarna. Ik had geen poen om naar Poona te gaan (sorry voor het flauwe gehalte van dit), geen nood, kreeg ik te verstaan, het kon ook middels een foto. Ik gaf Kees dus een foto mee. Kees naar Poona, ik thuis, in Steenwijk.

Op een avond, tegen het vallen daarvan, liep ik van de Buze (jongerencentrum) naar huis toen de zus van mijn ex mij tegemoet rende en zei: "Dit boek moet je lezen!!!" Het was "Blonde Martijn" van Olaf J. de Landell. Boek mee naar huis, boek op de plank.

Wat ik vaker deed deed ik nu ook: zitten in een stoel, ogen gesloten, buiten mijn lichaamsbesef belanden, ik hoorde een stem (niet letterlijk (hoewel...), maar ik noem het even zo: "Opstaan, pak het boek...", aldus geschiedde, ik pakte het boek, de laatste bladzijde toonde zich, ik las de laatste regel: "Ik begrijp nu pas, dat hij de vlam is geweest, die hij niet kon uitbeelden." "Baf" en nog eens "Baf", ik werd kippevel, liep naar de tafel en ging geboortekaartjes maken: "Martijn Egbertoen" was geboren. Liet de kaartjes kopiëren, stuurde die rond en ik heette Martijn.

Kees, nu Mimanso, kwam terug uit Poona, hij deelde me mee dat hij mijn foto was kwijtgeraakt. Ik lachte en lachte en zei: "Hoe mooi, er werd mij een nieuwe naam gegeven" en ik vertelde hem het Martijn-toe-val.

We lachten en lachten en omhelsden elkaar.