Midden in de nacht hoor ik mijn baby huilen. Het begint met zacht gejammer, maar tegen de tijd dat ik in de keuken ben, klinkt het dramatisch. 'Boontje!', roep ik, in de hoop dat mijn stem haar kalmeert. Ze gaat alleen maar harder huilen. Ze huilt met lange uithalen, alsof ze groot leed te verwerken heeft. Mensen die zo huilen als zij zie je op videobeelden uit oorlogsgebieden, wanneer ze zojuist hun familieleden verloren zijn onder het puin van gebombardeerde huizen. Ik zou zelf ook zo huilen als ik mijn geliefde dood zou aantreffen. Ik zou op mijn knieën zakken en met lange, schokkende uithalen huilen, terwijl ik NEE! Zou schreeuwen. NEE! NEE! Het is afschuwelijk, zulk verdriet. Maar mijn baby heeft gewoon honger. Het betekent: 'Mama, melk graag! En vlug een beetje.'
Terwijl ik in de keuken het water voor de melk warm maak, zie ik ineens een zwart streepje op de broodplank. Ik buig mijn hoofd naar het aanrecht en knijp mijn ogen tot spleetjes. Tot mijn verbazing constateer ik dat het een zilvervisje is. 'Oi, gatver!', mompel ik en grijp de vaatdoek. Het beestje ontglipt me en verdwijnt onder het volle afwasrek. Ondertussen moet ik opletten dat het water niet te heet wordt. Zilvervisje. Het is me nogal een eer voor dit soort smerig ongedierte. Ten eerste is het helemaal geen visje, het lijkt er in de verste verten niet op. Ten tweede klinkt het ook nog eens veel te schattig. Ten derde is dat vervelende beest gewoon grijs. In ieder geval mag het, als je het mij vraagt, geen zilver heten. Het glimt niet, het is dof. Het is dofgrijs. Ik schuif wat met het rek heen en weer en het zilvervisje schiet in volle vaart over het aanrecht. 'Sterf!', roep ik, terwijl ik de vaatdoek vliegensvlug in tegengestelde richting laat neerkomen. Raak.
Intussen huilt mijn Boontje nog steeds hevig, maar ik blijf rustig. Zorgvuldig laat ik de afgestreken schepjes melkpoeder in haar flesje met warm water vallen. Vanmorgen las ik dat, volgens een Duits onderzoek, de insectenpopulatie met vijfenzeventig procent is geslonken in vijfentwintig jaar tijd. Dat is schrikbarend, want die insecten zijn essentieel om ons ecosysteem draaiende te houden. Desondanks zijn muggen, bijen, en vlinders, hard op weg om massaal uit te sterven. Ik vraag me af of die smerige zilvervisjes ook hard op weg zijn om uit te sterven. Waarschijnlijk niet. Maar het is er vannacht in ieder geval eentje minder.
Ik til mijn dochter uit haar bedje. 'Hee poppetje', zeg ik. Maar ik kom nauwelijks boven haar gekrijs uit. Mijn trommelvliezen trillen ervan. Zodra ze de fles ziet, verandert het gekrijs in hunkerend jammeren, en enkele seconden later klokt ze de melk gulzig en tevreden naar binnen. Zie je wel, er was maar weinig aan de hand. Al dat drama voor niets.
Ik herinner me weer waarom ik maar sporadisch en vluchtig het nieuws volg. Welbeschouwd is van volgen eigenlijk geen sprake. Het is omdat ik me niet te veel zorgen wil maken. Ik begrijp niet hoe mensen overal van op de hoogte kunnen zijn zonder weg te zakken in een existentiële depressie. Misschien is het als moeder maar beter om helemaal nergens meer van op de hoogte te zijn. Nu ik in de wereld van ouders en kinderen terechtgekomen ben, valt het me des te meer op. Die schijnbare zorgeloosheid overal. Op het consultatiebureau en bij de kennismakingsmiddag op de crèche wemelt het van de opgeruimde, positieve types. Van die moeders met halflang haar in een vrolijke krul. Of coupe soleil. Hoe is dat te verklaren? Wel, ten eerste heb je als ouder helemaal geen tijd om je bezig te houden met het nieuws en ten tweede ga je je misschien nog druk maken om de toekomst van je kind. De insecten sterven uit en daarmee komt ons ecosysteem in gevaar! Waar zadel ik mijn kind mee op? Wat voor toekomst heeft ze in een insectloze wereld, met een verpest ecosysteem? Nee hoor, dat soort gedachten kun je maar beter niet hebben. Het is niet al goud wat er blinkt, het is zelfs geen zilver. Het is dofgrijs.
De fles is leeg. 'Goed zo!', zeg ik, en ik krijg een stralende lach terug.
