Het gonsde de hele tijd al op school - in elk geval onder de jongetjes - dat de astronauten op deze dag eindelijk op de maan gingen landen. Het ging om de Apollo 11. Sinds de Apollo 8 was een raketvlucht niet meer zo spectaculair geweest. Toen ging die Apollo voor het eerst om de maan heen. Drie vluchten later was het nu dan eindelijk zo ver dat een Apollo erop ging landen. 

Net als alle kinderen wilden Jack en ik dat graag zien. Gelukkig begreep Mum ook wel dat dit een speciale dag was. Voor de lunch had ze de eettafel in de achterkamer zo gepositioneerd dat we daarvandaan naar onze zwartwit-tv in de voorkamer konden kijken. Wat een luxe was dat. Wat een geweldige moeder hadden wij toch. 

Ademloos keken we toe hoe de maanlandmodule zich losmaakte van de Apollo en nu naar de maan toe ging. Blijkbaar was dat nog maar een kleine afstand nu. Volgens onze vader was het net zo ver als van Delfzijl naar Assen. De module zag eruit als een metalen spinnetje en net als de verslaggever op tv waren wij stil tijdens de laatste meters van de module. Zou de maan het toestel houden? Of zou het maanzand net zo verraderlijk zijn als drijfzand? Intussen rook ik iets in de keuken dat ik liever niet wilde ruiken. Maar daar lag mijn aandacht niet. Net als miljoenen tv-kijkers was ik razend benieuwd naar de astronauten die nu net op de maand waren geland. Maar van onze helden was ook een kwartier na de landing nog steeds niets te zien. 

Tot mijn schrik legde Mum mij een bord voor met daarop een gebakken schol. Ik keek snel naar de borden van Jack en van Pa en ook naar die van Mum en het bleek dat de mijne het kleinste was. Dankbaar daarvoor keek ik Mum aan, terwijl de andere twee al aan het eten waren van de vis. Ik moest er nog aan beginnen en ik wist nu al dat dit absoluut geen plezierige ervaring ging worden. Ik keek naar de tafel of dat er ook was dat ik nu echt nodig had. Ja, gelukkig wel. Mum had voor mij een extra groot glas melk neergezet en drie servetjes en stukjes krentenbrood om de smaak van de vis mee weg te werken. 

Eindelijk ging het luik van de maanlandmodule open. Daar verscheen een astronaut. Volgens de verslaggever was dat Neil Armstrong. Die zou zo meteen als eerste mens in de geschiedenis een voet op de maan zetten. Zelfs voor smikkelaars zoals mijn vader en mijn broer was dit een moment om even niet verder te eten. Dit was immers een plechtig moment. Een van de meest bijzondere gebeurtenissen in de geschiedenis van de mensheid stond op het punt om te beginnen.
Met zijn dikke handschoenen klom Neil Armstrong nu uit de module. Voorzichtig bewoog hij zich naar een van de poten van het toestel, waar een trapje aan was bevestigd. Daar nam hij de eerste trede naar beneden. Intussen was nu ook de helm van de tweede astronaut Buz Aldrin in de deuropening van de module te zien. En nog steeds hield ik het piepkleine stukje scholvis op mijn vork ruim twintig centimeter van mijn mond. Ik wist wel dat ik de schol vandaag moest opeten, maar ik zag er nog steeds enorm tegenop. Neil Armstrong daalde gestaag naar beneden. Hij was bijna zover dat hij op de maan kon gaan staan. 
En ik probeerde uit alle macht de vork dichter bij mijn mond te brengen. 

- A small step for man, zei Neil Armstrong, but a big step for mankind.
De eerste mens zette even later voet op de maan.  

- A small bite for man, zei ik zachtjes, but a big hapje for Jan Mensema.
Ik zat nog steeds aan de eettafel, toen de maanmodule naar boven ging, om zich weer bij de Apollo 11 te voegen.