Mijn lagere school stond aan de rand van een achterbuurt en de tijd die ik daarop doorbracht was geen onverdeeld genoegen. Ik was dromerig, dikker en trager dan mijn leeftijdsgenoten en werd vreselijk gepest door een viertal jongens uit de ruige straten dat bijna altijd samen was. Toch was het nog niet half zo erg als wat mijn klasgenoot Piet moest ondergaan.

Piet was een nakomertje van zijn al wat oudere moeder en hij liep slecht, had een dikke bril en truttige kleren aan. Hij had altijd een broodtrommeltje met broodjes frikadel bij zich. Ik ging er destijds vanuit dat Piet polio had gehad, maar nu betwijfel ik dat eigenlijk en als je niet mee kon komen of anders was, was je gewoon een imbeciel. De middelbare school verloste ons van onze pestkoppen, die allemaal naar de LTS gingen, terwijl wij naar de HAVO mochten. Ik deed daar geen moer en hield het drie jaar vol, maar Piet kon behoorlijk goed leren. Ik heb me vaak afgevraagd wat er uiteindelijk van hem geworden is.

Momenteel heb ik een beetje succes en krijg ik geregeld vriendschapsverzoeken op sociale media en nieuwsgierig als ik ben kijk ik dan vaak even bij de vrienden van mijn nieuwe contact. Wie schetste mijn verbazing toen ik onverhoeds de naam van Piet tegenkwam? Ik moest twee keer kijken, want herkende hem eerst niet, maar het was hem echt. En hij droeg geen bril meer, was modieus gekleed, had een leuke vrouw en kinderen en was bovendien directeur van een financieel adviesbureau.

Het lot van onze vier pesters weet ik ook: twee stierven aan een overdosis, één zakte door een dak tijdens zijn werk en stierf ook en de ergste van de vier is zwaar aan de drank, compleet verlopen en hangt nog steeds in het asociale milieu waar hij destijds ook hing.

Nietschze had niet gelijk: God is niet dood, Hij is alleen een beetje traag.